Krzywą eliptyczną będziemy nazywać gładką krzywą algebraiczną (czyli rozmaitość algebraiczną wymiaru 1) o genusie równym 1 wraz z wyróżnionym punktem O, zwanym „punktem w nieskończoności”. Straszne, prawda?
To może prościej: Krzywą eliptyczną reprezentuje równanie algebraiczne postaci:
A wcześniej wspominany punkt w nieskończoności to „górny koniec osi .
A genusem nazywać będziemy liczbę otworów w rozmaitości. Sfera będzie miała genus a torus
.
Mając dwa punkty: oraz
na krzywej
możemy obliczyć punkt
.
Jeśli jest nieskończone to
W przypadku ciała liczb zespolonych krzywa eliptyczna dana równaniem:
jest tzw. powierzchnią Riemanna genusu
czyli torusem.
Poniżej przykłady krzywych eliptycznych nad ciałem liczb rzeczywistych

Krzywe eliptyczne mają szerokie zastosowanie w współczesnej kryptografii.
W 1994 Andre Wilesowi udało się podać dowód tzw. Wielkiego Twierdzenia Fermata, korzystając właśnie z zagadnień związanych z krzywymi eliptycznymi.
Samo twierdzenie brzmi tak: dla liczby naturalnej nie istnieją takie liczby naturalne dodatnie
które spełniałyby równanie
Fermat zanotował je na marginesie książki Arithmetica Diofantosa i opatrzył następującą uwagą:
„znalazłem zaiste zadziwiający dowód tego twierdzenia. Niestety, margines jest zbyt mały, by go pomieścić”.
Dziś matematycy próbują znaleźć dowód twierdzenia na bazie teorii liczb.
Przykładem zastosowania krzywych eliptycznych jest OpenSSL – otwarta implementacja protokołów szyfrujących opartych o algorytmy na krzywych eliptycznych.
Bracie – ni chuja jeszcze tego nie kumam.
Wpis trzyma klasę 🙂 Jak kiedyś zrozumiem o co w nim chodzi to dam 10/10, na razie 8/10 bo kojarzę OpenSSL 😀